Бојата е во непосредна спрега со молитвата. Моли умот, молат срцето и духот, а низ нив предците на живописецот.

***

Кога бојата на сликата се раѓа само од страстите се помрачува умот. Во дослух со него таа е божествена убавина.

***

Бојата е простор и време; копнеж и страдање; раѓање и смрт во исто време!

***

Низ живата боја на платното ја допираме вечната светлина; длабоката тага и огнената љубов. Ја допираме бесмртноста на живописецот низ неговата внатрешна постојана будност.

***

Бојата е музика. Музиката е боја. Тешко на оној живописец во чија душа нема музука.

***

Сé што е околу мене и во мене има своја сопствена боја. Моја задача е да ја будам и да ја откријам. Постојано гледаме, а толку ретко можеме да видиме…

***

Често сликам надвор; езеро, планини, шуми, небо и облаци. Во тој миг вечноста е пред мене. Со која боја да ja задржам во себе? Со жолтата, црвената или сината? Или, можеби со бесшумниот молскавичен лет на шареното пиле што пролета во мене?

***

Ја сликав елката сред снегот. Возвишена духовна елеганција во зелено! Долго на палетата ја барав нејзината душа. Таа сé повеќе се оддалечуваше… И тогаш во еден миг се нурнав во себе и таму во некој кат го здогледав зеленото кадифе на мајка ми како таинствено ми се насмевнува. Елката на мојата слика, оживеа, прошепоти и замириса…

***

И смртта има своја боја: цвеќе, жолти свеќи, лажна свила, солзи без сол, музика во униформа.

‘Ние нема да умреме, а ќе се видоизмениме’, запиша Апостолот. Која боја живее во неговиот аманет?

ВГ

Текстот е објавен прв пат во книгата ‘Дијалози со Владимир Георгиевски’, Надица Смилевска, Дијалог, 2006